آیت الله سید مهدی حجازی در سال 1303 شمسی در شهرضا و در خانوادهای عالم پرور دیده به جهان گشود او دوران کودکی را در خانوادهای که در علم و تقوا سابقه دیرین داشت سپری کرد و از تربیتهای علمی و اخلاقی پدر و نیاکان خویش پرتو گرفت. در آغاز جوانی برای تحصیل علوم دینی رهسپار اصفهان گردید. سالها در اصفهان با تلاش پیگیر، ساده زیستی، خودسازی و باور پولادین، رشتههای مختلف فرهنگ اسلامی را فرا گرفت، استادان او در اصفهان عبارت بودند از: آیتالله حاج شیخ عباسعلی ادیب اصفهانی، آیتالله میرزا علی آقای شیرازی، آیتالله حاج شیخ محمد حسن نجف آبادی، آیتالله طیب، آیتالله خادمی، آیتالله حاج آقا صدر کوهپایه ای، آیتالله حاج شیخ احمد فیاض، آیتالله حجازی در سال 1370 هجری برای تعالی بیشتر علمی اجتهاد رهسپار نجف اشرف شد. وی علیرغم تنگناهای مادی در طول 17 سال سکونت در نجف اشرف به فراگیری پیگیر علوم اسلامی پرداخت و از محضر مراجعی چون: حضرت امام خمینی، آیتالله العظمی حکیم، آیتالله العظمی خویی، آیتالله العظمی سید عبدالهادی شیرازی، آیتالله العظمی حاج سید عبدالاعلی سبزواری، آیتالله العظمی حاج سید جواد تبریزی، آیتالله العظمی حاج سید یحیی یزدی رحمه الله علیهم اجمعین بهره کافی گرفت.
مراجع بزرگی که به ایشان اجازه اجتهاد دادهاند عبارتند از:آیت الله العظمی سید یحیی حسینی یزدی نجفی، آیتالله العظمی حاج سید محمدجواد طباطبائی تبریزی نامبرده در اول نوشته خویش آیتالله حجازی را این گونه وصف میکند: سید مهدی حجازی، دانشمند فاضل، تقوا پیشه پیراسته، برگزیده بزرگان، پشتوانه دانشمندان اسلام، رهرو راه استوار صاحب ذوق آراسته به مرتبه اجتهاد رسیدهاند. آیت ا لله العظمی سید ابوالمعالی حاج سید عبدالعلی سبزواری، ایشان نیز در مرقومه خویش درباره آیتالله حجازی مینویسد: حجت الاسلام حجازی با آراستگی اخلاق معارف اسلامی را فرا گرفته است، مبانی احکام را استوار ساخته و به درجه اجتهاد رسیده است
. آیت الله حجازی سفرهای تبلیغی زیادی به نقاط مختلف جهان از جمله هندوستان، پاکستان، افغانستان، عربستان، لبنان، سوریه و کویت داشت و در دوران رژیم منحوس پهلوی نیز تحت تعقیب ساواک قرار گرفت که در شهرهای خرم آباد و کوهدشت مدتی زندانی شد.
بنای مساجد سادات، الزهرا، الرسول و حاج علی اکبر حمیدی و کتابخانه و چندین درمانگاه در شهرضا با همت آیتالله سید مهدی حجازی ساخته شد. از آیتالله سید مهدی حجازی 5 فرزند به یادگار مانده که همگی آنان در حوزههای علمیه مشغول بسط و گسترش علوم دینی هستند.
سرانجام این عالم جلیل القدر پس از یک عمر مجاهدت در دوم تیر ماه 1389 برابر با 10 رجب المرجب 1431 در شهرضا دارفانی را وداع گفت و طی تشییعی با شکوه در جوار نورانی امامزاده شاهرضا آرام گرفت .